رحمت للعالمین

جواب به شبهات اینترنتی سایت زندیق

رحمت للعالمین

جواب به شبهات اینترنتی سایت زندیق

۱۸۵ مطلب در مرداد ۱۳۹۴ ثبت شده است

بسم الله

منبع : پادزندیق

این مطلب، یکی از شصت شبهه مطرح شده در مقاله ی  "شصت تنافض در قرآن" است .(برای دیدن لیست جواب ها اینجا کلیک کنید)

 

شبهه: قرآن در جاهایی ادعا میکند که کامل است و تمامی جزئیات را دارا میباشد و هیچ چیز باقی نمانده است که در آن نباشد (سوره 6 آیه 38، سوره 6 آیه 114، سوره 12 آیه 11، سوره 16 آیه 89 و...) اما چیزهای بسیاری هستند که قرآن آنها را ناتمام باقی میگذارد، این نوشتار به مسئله شراب و شبهات موجود در قرآن میپردازد.

 

 پاسخ:

 

دو پاسخ به این شبهه داده شده است:

 

1.قرآن بارها و بارها خود را کتاب هدایت خوانده است، پس وقتی میفرماید کامل است و همه چیز در آن هست، منظور هر چیزی است که برای هدایت لازم باشد، همانطور که یک کتاب جامع در زمینه علم الکترونیک "کامل و دارای همه جزئیات" خوانده میشود، ولی در مورد بسیاری مباحث که در زمینه الکترونیک نیستند، چیزی در آن ذکر نشده است.

2.برخی مفسرین هم میگویند، تمام علوم در قرآن هست ولی فقط ائمه معصومین(ع) قادر به استخراج آنها از قرآن هستند و اینکه ما قادر به درک این مباحث نیستیم دال بر این نیست که قرآن برخی مباحث را در بر ندارد.

  یادآوری این نکته نیز خالی از لطف نیست که این شبهات قرار است تناقضات داخلی را در قرآن نشان می دهند و این شبهه هیچگونه تناقض داخلی را نشان نمی دهد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ مرداد ۹۴ ، ۰۹:۱۲
Seyed Mohammad Alavian

بسم الله

منبع : پادزندیق

این مطلب، یکی از شصت شبهه مطرح شده در مقاله ی  "شصت تنافض در قرآن" است .(برای دیدن لیست جواب ها اینجا کلیک کنید)

شبهه: از لخته خون (سوره 96 آیات 1-2) آب (سوره 21 آیه 30، سوره 24 آیه 45، سوره 25 آیه 54) "چیزی مانند سفال" (سوره 3 آیه 59، سوره 30 آیه 20، سوره 35 آیه 11).

 

پاسخ:

 

  ابتدا بگذارید کمی با ترجمه های غلط تناقضجو مقابله کنیم. آنچه ایشان آنرا «چیزی مانند سفال» ترجمه کرده اند، "تراب" است، که می دانیم به معنای خاک و همچنین زمین است(المنجد، ترجمه محمّد بندر ریگی، ج1، ص128) آنچه ایشان به لخته خون، ترجمه نموده اند، علق است، که الزاماً به معنای لخته خون نیست، بلکه معانی مختلفی دارد: خون دلمه شده، زالو، گِل رس و گِل چسبو. (المنجد، ترجمه محمّد بندر ریگی، ج1، ص1169) و همینجا مشخص می شود که معنی علق و تراب که مورد اوّل و مورد سوم این شبهه هستند، با هم قرابت معنایی نیز دارند.

 

 

پاسخ خلاصه: آیاتی که به خلقت از تراب یا به قول تناقضجو، چیزی شبیه به سفال اشاره دارند، در مورد خلقت حضرت آدم(ع) سخن می گویند. سوره 3 آیه 59 که در موارد مورد اشاره در شبهه است، آشکارا به خلقت حضرت آدم از تراب اشاره می کند، سوره 30 آیه 20 و سوره 35 آیه 11 نیز، چنانکه سوره 35 آیه 11 روشنتر بیان می کند، نشان می دهند که خلقت انسان ابتدا از تراب یا خاک بوده است که به خلقت آدم یا انسان نخستین(و همچنین همسرش) منجر شده است و سپس انسانهای بعدی در اثر تزویج ایندو و نسلهای بعدیشان، از نطفه خلق شده اند که سایر آیات نیز به همین خلقت از راه تزویج اشاره می کنند.

 

  امّا آیاتی که به علق و ماء، که تناقضجو آنها را به معنای لخته خون و آب گرفته است، اشاره می کنند، به مراحل مختلف ایجاد انسان در رحم مادر اشاره دارند و مسلّم است که بین آنها تناقضی نیست. چرا تناقضجو گمان می کند که تمام این موارد به یک مرحله از مراحل خلقت انسان اشاره می کنند؟ آیا اگر کسی بگوید نان از گندم به دست می آید، و دیگری بگوید نان از آرد به دست می آید و دیگری بگوید نان از خمیر به دست می آید، بین سخنان آنها تناقضی دیده می شود؟!

 

 

 

پاسخ تفصیلی:

 

  آیاتى که در رابطه با آفرینش و ماده ى نخستین انسان مى باشد بر چند دسته است و بین آنها تناقضى نیست.

 

 

الف. برخى از این آیات با صراحت یا به طور ضمنى به ماده ى اولیه ى آفرینش حضرت آدم(علیه السلام) و مراحل خلقت او اشاره دارد؛ مانند بعضى از آیاتى که ماده ى اولیه ى انسان را «ارض»، «تراب»، «طین»، «حمأ مسنون»، «صلصال» و امثال آن مى داند. این بدان خاطر است که آن ماده ى اولیه، حالات مختلفى به خود گرفت و تغییر و تحولاتى در آن پدید آمد تا زمانى که صورت انسان به خود گرفت. بدین معنا که ماده ى آغازین حضرت آدم، اول زمین بود و خاک با آب آمیخته شد به صورت گل (طین) در آمد و این گل پس از مدتى به صورت لجن و گل بد بوى (حمأ مسنون) درآمد و سپس به صورت خشکیده (صلصال) تغییر ماهیت داد. پس از آن عصاره ى صلصال ماده ى اصلى آدم گرفته شد و به صورت انسانى به آن داده شد.

 

 

ب. دسته اى از آیات به ماده ى آفرینش نسل آدم، یعنى انسان در مراحل درون رحم، پرداخته است و به مراحل آفرینش او اشاره مى کند؛ مانند آیاتى که ماده ى اولیه ى آفرینش را «ماء»(که در متن شبهه به آب ترجمه شده است)، «نطفه»، «علقه»(یا علق که در متن شبهه به لخته خون ترجمه شده است)، «مضغه» و امثال آن مى داند. تعبیر به «ماء» یا «ماء مهین» و یا «نطفه» در واقع یک چیز است و تعبیر به علقه و مضغه و امثال آن اشاره به مراحل مختلفى است که بر آفرینش انسان گذشته است.

 

  شاهد بر این سخن برخى از آیات است که در آنها با صراحت به این مطلب اشاره شده است. آنجا که مى فرماید: (وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسانِ مِنْ طِین ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلالَة مِنْ ماء مَهِین)و آفرینش انسان نخستین را از گل آغاز کرد و سپس نسل او را از عصاره اى از آب ناچیز و بى قدر آفرید (سجده/ 7).

 

 

ج. دسته ى سوم از آیات به بیان هر دو پرداخته، و خاک و نطفه را در آفرینش انسان دخالت مى دهد، مى فرماید: (وَ اللّهُ خَلَقَکمْ مِنْ تُراب ثُمَّ مِنْ نُطْفَة)خداوند شما را از خاکى آفرید سپس از نطفه اى (فاطر/ 11)؛ مانند آن است (غافر/ 67).

 

  در آیه ى 7 و 8 سوره ى سجده نیز آمده است: او همان کسى است که... آفرینش انسان را از گل آغاز کرد ـ و سپس نسل او را از عصاره اى از آب ناچیز و بى قدر آفرید.

 

 

لذا تدبر و اندیشه در آیات قرآن کریم ما را به این موضوع رهنمون مى سازد که مبدأ آفرینش انسان گاه به صورت آفرینش فرد فرد انسان ها بیان شده است. مبنى بر این که از نطفه است و مراحلى دارد تا به جنین کامل مى رسد، و گاه توجه به خلقت نخستین انسان دارد، و گاهى هر دو را جمع مى کند.  آیه اى که با صراحت هر دو نگرش را در خود جمع کرده است، آیه ى 7 از سوره ى سجده مى باشد و آیات 5 سوره ى حج و 67 سوره ى مؤمن نیز بر این مطلب گواهى مى دهد. برخى از آیات هم منحصر به حضرت آدم(علیه السلام) و مراحل آفرینش او مى باشد.

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ مرداد ۹۴ ، ۰۹:۱۰
Seyed Mohammad Alavian

بسم الله

منبع : پادزندیق

این مطلب، یکی از شصت شبهه مطرح شده در مقاله ی  "شصت تنافض در قرآن" است .(برای دیدن لیست جواب ها اینجا کلیک کنید)

شبهه: در مورد روش ایجاد زمین و آسمان قرآن یکجا میگوید که آنها از هم جدا بودند و بعد به هم گرویدند (سوره 41 آیه 11) اما در  )سوره 21 آیه 30) میگویند که آنها ابتدا یکی بودند و بعداً از یکدیگر جدا شدند.

پاسخ:

  متأسفانه چون هدف، پدید آوردن تناقض است، آن هم به هر شکلی که شده، در معنای آیه هم دست برده می شود تا هدف برآورده شود.

 

  آیه می گوید: سپس آهنگ (آفرینش) آسمان کرد و آن بخاری بود، پس به آن و زمین فرمود خواه یا ناخواه بیایید. آن دو گفتند: خواستۀ خدا را فرمان پذیریم.

 

  کجا این آیه سخن از به هم پیوستن می کند؟! در کجا آمده که به هم گرویدند؟! اگر هر دو به حکم الهی درآیند یا بیایند، معنایش این است که به هم چسبیدند یا گرویدند؟!

 

  این آیه به طور کلی مقصود دیگری غیر از آیه دوم (سوره 21، آیه 30) بیان می کند.

  «آیا کسانی که کفر ورزیدند، نمی دانند (ندیدند) که آسمان و زمین به هم پیوسته بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختیم و هر چیز زنده ای را از آب پدید آوردیم، آیا (باز ایمان نمی آورند)؟!»

 

  متأسفانه انسان های کافر همیشه یکسان بودند و در صدد پوشاندن حقیقت بر می آیند. آیه اول را که  به معنای به هم پیوستن نیست، به معنای به هم پیوستن می گیرد تا با این آیه تناقض افتد!!

 

  معنای «رتق» و «فتق» در این آیه جالب توجه است که می توان با مراجعه به تفاسیر و معنای آنها به مطالب مفید و ارزنده دست یافت.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ مرداد ۹۴ ، ۰۹:۰۸
Seyed Mohammad Alavian

بسم الله

منبع : پادزندیق

این مطلب، یکی از شصت شبهه مطرح شده در مقاله ی  "شصت تنافض در قرآن" است .(برای دیدن لیست جواب ها اینجا کلیک کنید)

شبهه: اول زمین و بعد آسمان (سوره 2 آیه 29)، اول آسمان و بعد زمین (سوره 79 آیه 27-30).

پاسخ:

  این دو آیه مقصود تناقضجو را تامین نمی کند؛ زیرا آنچه در سوره نازعات آمده، خلقت زمین نیست، بلکه گستردن زمین است(دحاها).

  حتی کلمه «استوی» در سوره بقره به معنای خلقت نیست، بلکه به معنای استیلا و تسلط یا پرداختن به آن است. در این صورت معنای آیه چنین است: او خدایی است که برای شما آنچه در زمین است بیافرید، سپس به کار آسمان پرداخت و آن را در هفت آسمان استوار ساخت.

حال با توجه به معنای آیه چه اشکالی دارد که آفرینش آسمان، پیش از خلق زمین باشد، اما استوار ساختن آن به هفت آسمان، پس از خلقت زمین صورت گرفته باشد؟!

اگر این کلمه را به معنای خلقت بدانیم و همین طور کلمه (دحاها) در سوره نازعات به معنای خلقت باشد، چندین پاسخ از طرف قرآن پژوهان ارائه شده، یکی از آن پاسخ ها چنین است:

  کلمه «ثم» نه به معنای «ترتیب واقعی» بلکه به معنای «ترتیب ذکری» باشد، به این معنا که در مقام گزارش از آفرینش آسمان و زمین، ابتدا به خلقت زمین اشاره کرده، سپس به خلقت (پرداختِ) آسمان، پس آیه سوره بقره اصولاً در مقام گزارش به حسب وجود واقعی و تحقق خارجی نیست، بلکه در جهت بیان گزارش از واقعیاتی است که صورت گرفته، در مقام گزارش ابتدا آن را بیان کرده که برای مردم اهمیت دارد، که خلقت زمین است، یعنی اگر چه به حسب آیات سوره نازعات، خلقت آسمان ها پیش از زمین است اما چون روی زمین، روزی انسان ها و منابع آن وجود دارد که مورد توجه و نیاز مردم است، خداوند آن را در ابتدا ذکر کرده، سپس به گزارش خلقت آسمان ها (که پیش از آن آفریده شده بود) پرداخته است.

    برخی از مفسران کلمه «بعد ذلک»را در سوره نازعات به معنای «مع ذلک»می دانند، همان گونه که در آیه «عتلّ بعد ذلک» به معنای «مع ذلک» است. در این صورت، معنای آیه مورد نظر در سوره نازعات این است: زمین را با این حال (آفرینش آسمان) بگسترد، یعنی به همراه آفرینش آسمان، گسترش زمین نیز صورت گرفت.

بر اساس این معنا، می توان گفت که اصولاً آفرینش آسمان ها و زمین کاملاً تفکیک شده از هم نیستند و آیات صریحاً از آفرینش نام نبرده، بلکه به استوار ساختن آسمان یا گستردن زمین اشاره کرده است.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ مرداد ۹۴ ، ۰۹:۰۵
Seyed Mohammad Alavian

بسم الله

منبع : پادزندیق

این مطلب، یکی از شصت شبهه مطرح شده در مقاله ی  "شصت تنافض در قرآن" است .(برای دیدن لیست جواب ها اینجا کلیک کنید)

شبهه: الله آسمانها و زمین را در 6 روز آفریده است (سوره 7 آیه 54) و مسلمانانی که میخواهند به قرآن چهره علمی بدهند میگویند این 6 روز منظور 6 دوره است، اما (سوره 2 آیه 117) میگوید که "الله به صورت آنی خلق میکند".

پاسخ:

  دو تفسیر در مورد آیه قابل فرض است که هیچ کدام از آن دو خواسته تناقضجو را برآورده نمی کند:


1. منظور از آیه «آنچه می گوید باش، وجود می یابد» آن نیست که بلافاصله و در همان لحظه وجود می یابد، بلکه منظور آن است که بین اراده الهی و تحقق یک کار هیچ واسطه ای نیست و همه چیز با اراده الهی تحقق می یابد و خداوند نیاز به شرط و واسطه ندارد.

  و مراد از اراده خداوند تخلف پذیر نیست. چنین نیست که خداوند چیزی را اراده کند، اما آن چیز تحقق نیابد.

  با اراده خداوند به وجود یک چیز، آن چیز بی کم و کاست واقع می شود. حال اگر این چیز زمانی باشد، در طی دوران زمان خاص خود به وجود می آید. اگر زمانی نباشد در همان لحظه تحقق می یابد. اگر در عالم تدریج بود، تدریجی وجود می یابد و اگر در عالم دفعی (مجردات) بود به صورت دفعی تحقق می یابد، مثلاً چون خداوند اراده کند نوزادی به وجود آید، این نوزاد حتماً وجود خواهد یافت «چون اراده کند که چیز باشد، خواهد بود» بدون تخلف مراد از اراده.

چون گوید بباش آنچه خواهد بُدَهست     همو بود تا بود و هست هست

اما وجود یافتن نوزاد با توجه به زمانی و تدریجی بودن نیاز به 9 ماه و کمتر و بیشتر زمان دارد تا دوران جنینی را طی کند؛ بنا براین منظور آیه این نیست که حتماً وب دون فاصله زمانی (در موجودات زمانی) وجود می یابد، بلکه منظور آن است که حتماً وجود خواهد یافت، به تدریج یا آنی و همان لحظه.

 

2. منظور از کلمه «امر» در این آیه، موجودات مجرّد و غیر مادی است، زیرا در یکی دیگر از آیات خداوند می فرماید «آگاه باشید که خلق و امر هر دو برای اوست» (بقره:54) خلقت مربوط به موجودات مادی و «امر» مربوط به مجرد است؛ بنابر این منظور از (چون خداوند اراده امر می کند، گوید بباش پس خواهد بود) آفرینش موجودات مجرد است و در موجودات مجرد نیاز به زمان نیست و همان لحظة اراده، مراد وجود می یابد.

پس بر فرض این معنا نیز تناقض جو به خواسته خود نمی رسد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ مرداد ۹۴ ، ۰۹:۰۲
Seyed Mohammad Alavian